Boekverslag Het Boek van Bod Pa

Het boek van Bod Pa

Auteur: Anton Quintana
Titel: Het boek van Bod Pa
Jaar van uitgifte: 1995
Aantal pagina’s: 291
Uitgeverij: Querido

 

Anton Quintana:

Anton is in Amsterdam geboren op 6 september 1937. Hij is tweelingbroer van André. Hun vader verliet het gezin en hun moeder is toen ze 10 jaar waren gestorven. Ze kwamen in een weeshuis terecht. Toen Anton 17 jaar was ging hij door Europa reizen. In Spanje werd hij opgepakt en in de gevangenis begon hij met schrijven. Nu woont hij met zijn vrouw in Hoorn.

“Een mens wil zichzelf zijn. Hij wil die vraag beantwoord hebben: wie ben ik? Overleven maakt duidelijk waar het werkelijk om gaat in het leven.” – Anton Quintana

 

Recensie:

Het boek gaat over een jongetje die in de woestijn woont. Hij is deel van een nomaadgenootschap, en zijn vader is de 'chief' van het kamp. Deze jongen kampt met een heel groot probleem; zijn been blijft maar breken! Hij kan niet gewoon, zoals de andere jongens van zijn leeftijd, achter de anderen aanrennen, of dieren bij elkaar drijven/houden zoals zijn volk dat eigenlijk doet. Door zijn 'mankement' kan hij niet een leven lijden wat onder de nomaden gewoon word gevonden. Je zou toch maar de dieren bij elkaar drijven, en dan je been breken. Dan kan je toch niks meer?
Om dit probleem te verhelpen, zijn er al heel veel sjamanen langsgekomen. Een sjamaan is iemand die 'achter het tapijt kan kijken', waar een gewoon persoon slechts de voorkant kan zien (een sjamaan kan de steken e.d. bekijken, gewone mensen niet). Echter, al deze sjamanen hebben geen succes geboekt.
Dan komt de mysterieuze, afzichtelijke en eigenwijze Bod Pa, een oude vriend van Perregrin (de jongen)'s vader. Hij is klein, krom, zelf mank en, als klap op de vuurpijl, blind! Hoe kan dat kleine, vieze, zielige doch brutale mannetje me ooit van mijn probleem afhelpen, denkt Perregrin vol afgrijzen wanneer hij hem voor het eerst ziet.


Een boek die er voor mij erg uitsprong door zijn simpele doch effectieve schrijfstijl en (dito) diepgang. Het is simpel te volgen, en toch wordt er erg veel verteld.
Het is een erg mooi geschreven boek, met vlotte conversaties die erg diep gaan, hoewel alles altijd vol humor zit. Ik heb meerdere keren gewoon gelachen door de conversaties die Bod Pa en Perregrin hebben. Daarbij, het diepe, dat is gewoon ook écht diep. Echt prachtig.
Een boek geschikt voor zowel kinderen als voor volwassenen als je het mij vraagt, iedereen zal er wel iets in vinden wat hem aanspreekt; zo niet het filosofische dan wel de humor.
Wat ik nog even leuk vind op te merken; hoewel je nooit de na(a)m(en) krijgt te horen van Perregrin's ouders, kom je toch erg veel over ze te weten, vooral over z'n pa. Vond ik erg leuk.
Aanradertje dit!

Bron: http://www.fantasy-realm.nl/forum/viewtopic.php?t=5915

Samenvatting:

De step van Centraal Azië worden bewoont door rondtrekkende herdersvolken. Waarbij ook Perregrin, de zoon van een herdersleider. Perregrin heeft een probleem, zijn been breekt bij iedere slag of stoot. Hierdoor loopt hij mank en is hij bij elke stap bang zijn been te breken. Spelen met de andere jongens van het kamp gaat dus niet. Hierdoor voelt hij zich een buitenstaander. Er zijn al veel sjamanen naar het kamp geweest om het been te genezen, maar het is niet gelukt. Dan vraagt Perregrins vader de hulp van een oude vriend, de sjamaan Bod Pa.

Bod Pa is niet echt de wonderdokter waar Perregrin op zat te wachten. Bod Pa is een blinde dwerg die er niet uit ziet. Perregrin vind het irritant dat Bod Pa de hele tijd zit te eten, zich dronken drinkt en hem niet helpt met zijn been.

In de gesprekken die Perregrin met hem voert lijkt Bod Pa hem niet serieus te nemen. Perregrin beseft dat hij weinig keus heeft en hij daagt Bod Pa uit om te laten zien wat hij allemaal kan.

Nu komt Bod Pa in actie. Hij breekt de pootjes van een jong kauwtje en legt het terug in zijn nest. Hij stelt voor om af te wachten tot de vogel uitvliegt en hem dan neer te schieten. Wie die vogel eet, eet ook alle kruiden die zijn poten genezen hebben. Perregrin vind dit plan een beetje vreemd, maar heeft er vertrouwen in.

Bod Pa en Perregrin gaan met hun paarden op pad om kruiden te verzamelen. Ze dwalen steeds verder van het kamp af, de omgeving wordt steeds droger en kaler. Langzaam maar zeker begint Perregrin de sjamaan steeds minder te vertrouwen. Uiteindelijk komen ze terecht in een gebied, waar bijna niets meer groeit en de kans groot is om te verdwalen. Uiteindelijk weet Bod Pa ook niet meer waar ze heen gaan en de watervoorraad raakt langzaam op. Volgens Bod Pa zullen de problemen opgelost worden als ze een draak vinden. Door deze opmerking is Perregrin overtuigt dat Bod Pa gek is. Maar dan ziet hij de draak met zijn eigen ogen. Later vraagt hij zich af wat er nu eigenlijk is gebeurd en wat Bod Pa hiermee te maken heeft. Heeft hij toch bijzondere krachten? Op de terugweg is de relatie tussen de twee veel beter geworden.

Als ze terugkomen in het kamp daagt een zwaardvechter Bod Pa uit. Het gevecht vindt plaats buiten het kamp zonder toeschouwers. Bod Pa keert zonder een schrammetje naar het kamp terug, hij heeft zijn tegenstander vermoord. Bod Pa is kennelijk ook nog een hele goede zwaardvechter. Hierdoor gaan Bod Pa en Perregrin nog meer praten. Over zwaard vechten, over eer en over de dood. Nog steeds is een gesprek met Bod Pa raar maar het gaat steed beter. Hij begrijpt Bod Pa steeds beter en gaat hem steeds meer waarderen.

Na nog een lange tocht verandert er iets aan Bod Pa. Hij zat eerst vol zelfvertrouwen maar hij trekt zich steeds meer terug en krijgt aanvallen van waanzin. Toch komt hij op eigen kracht uit deze depressie. Het is Perregrin nu duidelijk dat ook voor Bod Pa het leven zwaar is.

In de volgende periode hebben Perregrin en Bod Pa hele goede gesprekken. Vaak praten ze over het doel van het leven. Perregrin heeft nu door dat Bod Pa hem voor de gek heeft gehouden met het kauwtje.

Nog één keer maken Perregrin en Bod Pa een lange tocht. Dit keer zonder paarden. Eerst lijkt dit voor Perregrin onmogelijk door zijn handicap maar het valt mee. De gesprekken die ze voeren worden filosofischer. Dan merkt Perregrin dat hij is veranderd. Hij beseft dat zijn grootste hindernis niet zijn been is geweest maar zijn angst voor het leven. Wanneer hij dat beseft blijkt zijn been genezen te zijn.

Mijn mening:

Ik vond het een heel mooi boek. In het begin was het een beetje zwaar maar het werd steeds leuker. Het was een mooi mengsel van humor en mysterie. Achter alles wat Bod Pa zei kon je wel een diepere betekenis zoeken. Humor maakt lezen natuurlijk altijd leuker. Ik heb niet echt hard gelachen maar soms zat ik toch met een grote glimlach te lezen. Het boek was misschien wel een beetje lang maar alles werd erg goed beschreven en dat heeft ook zijn waarde